ลาอยากร้องเพลง

จักจั่นมักจะส่งเสียงร้องเพลงอย่างไพเราะตลอดเวลา 

ลาจึงถามจักจั่นว่า "เพื่อนเอ๋ย เจ้ากินอะไรหรือ จึงมีเสียงที่ไพเราะนัก" 

จักจั่นยิ้มเเล้วตอบว่า "อ๋อ อาหารของข้าก็คือน้ำค้างไงล่ะ" 

ลาจึงเข้าใจว่าเพราะจักจั่นกินเเต่น้ำค้างอย่างเดียวจึงได้มีเสียงไพเราะ เช่นนั้น ถ้าตนลองกินน้ำค้างบ้าง ก็คงจะร้องเพลงได้ไพเราะอย่างจักจั่น

ตั้งเเต่วันนั้นลาก็กินเเต่น้ำค้าง ไม่กินหญ้าที่เป็นอาหารของตน ไม่ช้าไม่นานนัก ลาก็ตายไปเพราะความหิวโหย 

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า    

สิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผู้อื่นอาจเป็นสิ่งที่เเย่ที่สุดสำหรับเรา 

แหล่งที่มา   www.tinyzone.tv