เจ้าหนูตัวจ้อย

          นานมาแล้ว มีพ่อครัวคนหนึ่งเปิดร้านขายขนมเค้กอยู่ที่ตลาดใจกลางเมือง พ่อครัวคนนี้ทำขนมเค้กอร่อยมาก ใคร ๆ ต่างก็ชอบขนมเค้กของเขา พ่อครัวขายขนมเค้กได้วันละเป็นร้อย ๆ ก้อน เขามีความสุขที่ผู้คนชื่นชอบขนมเค้กที่เขาทำ

           เช้าวันหนึ่ง พ่อครัวตกใจเมื่อเห็นห้องครัวของเขามีข้าวของกระจุยกระจายเต็มไปหมด พ่อครัวพยายามสำรวจหาร่องรอยของผู้ร้าย และแล้ว... เขาก็พบรอยเท้าสัตว์ที่ไม่พึงปรารถนา มันคือรอยย่ำบนผงแป้งของเจ้าหนูผู้ซุกซนนั่นเอง พ่อครัวไม่ชอบให้หนูเข้ามาวุ่นวายในร้านของเขาเลย ดังนั้น เขาจึงคิดหาวิธีจัดการกับหนูจอมยุ่ง

          พ่อครัวไปขอร้องแมวเหมียวให้มาช่วยปราบหนู เจ้าแมวสนุกกับการไล่จับหนูตลอดทั้งคืน เมื่อพ่อครัวกลับมาในตอนเช้า เจ้าหนูตัวจ้อยก็ย้ายออกไปจากร้านของเขาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พ่อครัวนึกอยากขอบใจแมวเหมียวที่ช่วยไล่หนู แต่เมื่อเขาเหลือบไปเห้นแมวนับสิบตัว ที่เหมียวชวนให้มานอนเล่นในร้าน พ่อครัวก็ถึงกับพูดไม่ออกบอกไม่ถูก และเมื่อพ่อครัวเอ่ยปากไล่พวกมัน ฝูงแมวก็พร้อมใจกันพองขนฟูขู่ฟ่อ ๆ และทำทีว่าจะข่วนพ่อครัวถ้าเขาบังอาจมารบกวนเวลานอนกลางวัน อันแสนสุข พ่อครัวถึงกับซึมจ๋อย! เขาอยากได้ร้านของเขาคืนจากแมว ด้วยเหตุนี้เขาจึงคิดหาวิธีจัดการกับพวกแมวจอดโหด

           พ่อครัวไปขอร้องคุณหมาให้มาช่วยปราบแมว คุณหมาสนุกกับการไล่กวดพวกแมวตลอดทั้งคืน เมื่อพ่อครัวกลับมาในตอนเช้า ฝูงแมวจอมโหดก็อพยพออกจากร้านเขาไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว พ่อครัวนึกขอบใจคุณหมาที่ช่วยไล่แมว แต่เมื่อเขาเหลือบไปดูรอบ ๆ ห้อง เขาก็เห็นคุณหมากำลังประกาศอาณาเขตของมันด้วยการฉี่ตามมุมร้าน และหย่อนระเบิดเอาไว้เป็นก้อน ๆ เรี่ยราดพื้นห้องไปหมด พ่อครัวโกรธเจ้าหมามาก แต่เมื่อเจ้าหมาแยกเขี้ยวขู่ พ่อครัวก็ได้แต่ทำหน้าเจื่อน ๆ แล้วเลี่ยงไปนั่งหลบมุมเพื่อหาวิธีจัดการกับเจ้าหมาอย่างเงียบ ๆ

 

           พ่อครัวไปขอร้องคุณเสือให้มาช่วยปราบหมา เสือตัวใหญ่สนุกกับแกล้งวิ่งไล่เจ้าหมาตลอดทั้งคืน เมื่อพ่อครัวกลับมาในตอนเช้า เจ้าหมาผู้น่าสงสารก็เดินตุปัดตุเป๋ออกจากร้านไปอย่างสะบักสะบอม เป็นที่สุด พ่อครัวนึกของใจคุณเสือที่ช่วยไล่เจ้าหมา แต่เมื่อเขาเหลือบไปเห้นเจ้าของเขี้ยวขาว ๆ ที่กำลังนั่งอยู่บนโต๊ะนวดแป้ง พ่อครัวก็เริ่มกลัวจนตัวสั่น และรีบออกจากร้านของตัวเองทันที

          พ่อครัวไปขอร้องช้างเบิ้มให้มาช่วยปราบเจ้าเสือเขี้ยวใหญ่ ช้างเบิ้มขอรางวัลในการปราบเสือเป็นขนมเค้กจากพ่อครัว จำนวนหนึ่งอิ่ม เมื่อพ่อครัวรับปาก ช้างเบิ้มก็วิ่งไล่เหยียบเจ้าเสือเล่นตลอดทั้งคืน และแล้วช้างเบิ้มก็สามารถขับไล่เจ้าเสือร้าย ให้เผ่นหายไปจากร้านขายขนมเค้ก ได้ พ่อครัวดีใจมากที่เขาได้ร้านกลับคืนมาอีกครั้ง แต่สัญญาก็ต้องเป็นสัญญา พ่อครัวจึงต้องลงมือผสมแป้งกะละมังใหญ่ เพื่ออบขนมเค้กให้ช้างเบิ้มกินจนกว่าจะอิ่ม

           ช้างเบิ้มกินขนมเค้กของพ่อครัวที่ละก้อน...ทีละก้อน ขนมเค้กของพ่อครัวอร่อยมาก อร่อยเสียจนช้งเบิ้มสามารถกินได้โดยไม่รู้สึกอิ่ม พ่อครัวผู้น่าสงสารทำขนมเค้กเลี้ยงช้างเบิ้มเสียจนมือหงิก ในที่สุด พ่อครัวก็ตัดสินใจว่า เขาต้องหาวิธียุติการหม่ำของคุณช้างเบิ้มจอมตะกละ

 

           พ่อครัวไปขอร้องหนูตัวจ้อยให้กลับมาจัดการกับช้างเบิ้ม เจ้า หนูขอรางวัลในการปราบช้างเป็นขนมเค้กวันละ 1 ก้อน โดยมันสัญญาว่าถ้าพ่อครัวให้ขนมเค้กมันกินทุกวัน มันจะไม่ออกมาเพ่นพ่าน และไม่ทำให้ห้องครัวเลอะเทอะ เมื่อพ่อครัวรับปาก เจ้าหนูจอมซน ก็แกล้งโผล่หน้าไปทักทายช้างเบิ้มที่มีขนมเค้กอยู่เต็มปาก ใคร ๆ ก็รู้ดีว่าสิ่งเดียวที่ช้างกลัวก็คือหนู เมื่อช้างเบิ้มเห็นเจ้าหนูตัวจ้อย มันก็ร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ แล้ววิงออกจากร้านไปอย่างไม่คิดชีวิต

           หลังจากนั้นเป็นต้นมา พ่อครัวก็ทำตามสัญญาด้วยการอบขนมเค้ก เผื่อเจ้าหนูวันละ 1 ก้อน พ่อครัวคิดในใจว่า การมีหนูอยู่ในครัวก็ยังดีกว่าการมีแมว หมา เสือ หรือช้างมาเพ่นพ่านจนเขาทำขมเค้กไม่ได้ และแล้ว ... เจ้าหนูตัวจ้อย (ที่ต่อมากลายเป็นเจ้าหนูตัวอ้วน) ก็ได้รับอนุญาตให้อาศัยอยู่ในห้องครัวแสนสุขแห่งนั้นสืบมา

แหล่งที่มา  กระปุกดอทคอม / นิทานสนุก