ชายขี้เหนียวคนหนึ่งขายทรัพย์สินในบ้านของตัวเองจนหมดเพื่อแลกเป็นทองคำแท่ง เขานำมัีนไปซ่อนไว้ที่กำแพง พอว่างเมื่อไรก็จะเดินไปดูว่ายังอยู่ครบหรือไม่ คนงานที่อยู่ละแวกนั้นเห็นเข้าก็สงสัยพฤติกรรมของเขามาก จึงคอยจับตาดูตลอด วันหนึ่งเมื่อคนงานคนนั้นรู้ความจริง ก็แอบขโมยทองคำนั้นไป
เมื่ีอชายขึ้เหนียวมาดูอีกครั้งก็พบว่าทองคำแท่งหายไปแล้ว จึงได้แต่ทึ้งผมตัวเองด้วยความเสียดายและตีอกชกหัว ร่ำไห้ราวกับจะเป็นจะตาย เมื่อมีคนผ่านมาเห็นและรู้เรื่องก็พูดว่า
"เพื่อนเอ๋ย อย่าเสียใจไปเลย ทองคำเป็นแค่สิ่งที่เจ้าซื้อมา ไม่ใช่สมบติที่ควรจะมี ลองหาก้อนหินมาวางไว้ในโพรงนี้แทน แล้วคิดว่าเป็นทองคำแท่ง เจ้าก็จะมีความสุข ทำอย่างนี้ก็ไม่ต่างจากตอนที่ทองคำยังอยู่ เพราะถึงมีทองคำ เจ้าก็ไม่ได้ใช้มันอยู่ดี"
นิทานเรื่องนี้สอนว่า "แม้จะมีทรัพย์สินมากมายเพียงใด แต่ถ้าไม่ได้ใช้ก็เหมือนกับไม่เคยได้ครอบครอง"
No comments:
Post a Comment