ไก่ชนกับนกกระทา

ณ ฟาร์มเลี้ยงไก่แห่งหนึ่ง  เจ้าของฟาร์มไก่ได้นำนกกระทาตัวหนึ่งมาเลี้ยงรวมในคอกเดียวกับไก่ชน ทุกๆ วัน นกกระทาจะถูกไก่ชนกลั่นแกล้งไม่ให้กินอาหาร บางทีก็พากันไล่จิกและตั้งท่ารังเกียจจนออกนอกหน้า แม้นกกระทาจะพยายามผูกมิตรด้วยเท่าไร ไก่ชนพวกนั้นก็ยังไม่ยอมเป็นมิตรด้วย

ต่อมาวันหนึ่ง นกกระทาเห็นฝูงไก่ชนทะเลาะจิกตีกันจนได้รับบาดเจ็บ ต่างฝ่ายต่างมีเลือดไหลออกมาตามร่างกาย บ้างก็ตีกันจนถึงตายก็มี นกกระทาก็เลยได้คิดว่า ขนาดไก่ชนด้วยกันยังทำร้ายกันจนถึงขนาดนี้ แล้วนับประสาอะไรกับนกกระทาอย่างมันที่จะไปหวังความเป็นมิตรจากไก่เกเรพวกนี้ได้

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

อย่าหวังไมตรีจากคนพาล จะเป็นการเสียเวลา

แหล่งที่มา  หนังสือนิทานอีสป เล่ม 1

โดย อักษรา ฟอร์ คิดส์

เครดิตภาพ  https://www.pinterest.com/pin/338121884504084579/

ไก่ป่ากับสุนัขจิ้งจอก

ขณะที่ไก่ป่าตัวหนึ่งกำลังคุ้ยเขี่ยหาอาหารกินอยู่ที่ชายป่า มันก็ได้ยินเสียงร้องของสุนัขจิ้งจอกซึ่งถูกนายพรานล่ามโซ่ไว้ลอยมาแต่ไกล มันถึงกับสะดุ้งสุดตัวรีบบินหนีไปอย่างรวดเร็ว 

ทำให้นกที่เกาะอยู่แถวนั้นเห็นเข้าก็พากันหัวเราะเยาะพร้อมกับพูดว่า

“ท่านนี่ขี้ขลาดจริงๆ แค่ได้ยินเสียงของสุนัขจิ้งจอกเท่านั้น ท่านก็วิ่งหนีเสียแล้ว ทั้งๆ ที่สิ่งที่ท่านกลัวนั้นไม่อยู่ในสภาพที่จะทำร้ายท่านได้เลย”

ไก่ป่าได้ยินก็ร้องตอบไปว่า

“สุนัขจิ้งจอกที่ตายแล้วกับสุนัขจิ้งจอกที่มีชีวิตมันแตกต่างกัน ข้าเคยถูกสุนัขจิ้งจอกขบกัดจนบาดเจ็บมาแล้ว แม้เสียงของมันก็ทำให้ข้าตกใจได้ ข้าขอเลือกการหนีไว้ก่อนดีกว่า เพราะถ้าท่านโดนอย่างข้าบ้าง ท่านก็จะรู้ว่าความรู้สึกนั้นเป็นอย่างไร”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

กันไว้ก่อนดีกว่าแก้ ผิดแล้วแย่จะแก้ไม่ทัน

แหล่งที่มา  หนังสือนิทานอีสป เล่ม 1

โดย อักษรา ฟอร์ คิดส์

เครดิตภาพ  https://www.pinterest.com/pin/312578030363558726/

พี่เลี้ยงเด็กกับหมาป่า

มีหมาป่าตัวหนึ่งลอบเข้ามาในหมู่บ้านเพื่อหาอาหาร ในขณะที่มันเดินผ่านบ้านหลังหนึ่งนั่นเอง ก็ได้ยินเสียงพี่เลี้ยงเด็กทารกที่ร้องไห้ไม่หยุดว่า

“หยุดร้องเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นจะจับโยนให้หมาป่ากินเลย”

หมาป่าได้ยินดังนั้นก็ดีใจ มันรีบเข้าไปซ่อนตัวอยู่ใต้ถุนบ้านเพื่อคอยทีอยู่ นึกในใจว่าวันนี้คงได้กินอาหารเต็มอิ่มแน่ มันรออยู่จนค่ำ ไม่ได้ยินเสียงเด็กร้องอีก เห็นแต่พี่เลี้ยงอุ้มเด็กขึ้นมากอดพร้อมกับพูดว่า

“หนูไม่ร้องไห้แล้วน่ารักมาก พี่จะไม่โยนให้หมาป่ากินแล้ว แต่ถ้าหมาป่ามันเข้ามา เราจะช่วยกันตีให้ตายเลย”

เมื่อหมาป่าได้ยินมันก็รีบวิ่งหนีออกจากบ้านหลังนั้นทันที ขณะที่มันวิ่งคอตกกลับรังด้วยความหิวนั้น มันก็อดรำพึงกับตัวเองด้วยความโมโหว่า

“เป็นเพราะเราเชื่อคำพูดของมนุษย์กลับกลอกนี่เอง ถึงต้องอดอาหารจนแสบท้องแบบนี้”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

จะเชื่อสิ่งใด ต้องไตร่ตรองให้ดีเสียก่อน

แหล่งที่มา  นิทานอีสป เล่ม 3

โดย อักษรา ฟอร์ คิดส์

เครดิตภาพ  https://www.pinterest.com/pin/108790147227927217/

ค้างคาว นก และสัตว์ป่า

กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ในดินแดนแห่งป่าดงดิบ ได้เกิดเรื่องทะเลาะวิวาทกันขึ้นระหว่างพวกนกนานาชนิดกับบรรดาสัตว์ในป่า มีค้างคาวตัวหนึ่งแม้จะเป็นสัตว์ปีกเช่นเดียวกับนก แต่มันป่าวประกาศว่ามันไม่เข้าข้างฝ่ายใดทั้งนั้น ขอทำหน้าที่เป็นกรรมการ 

แต่พอสัตว์ป่าทำท่าจะพ่ายแพ้ มันก็จะตัดสินว่า

“พวกสัตว์ป่าเป็นฝ่ายผิด พวกนกเป็นฝ่ายถูก”

แต่พอพวกนกทำท่าจะแพ้ มันก็จะตัดสินว่า

“พวกนกเป็นฝ่ายผิด พวกสัตว์ป่าเป็นฝ่ายถูก”

สลับกันไปมาขึ้นอยู่กับว่าฝ่ายใดจะชนะก็จะเข้าข้างฝ่ายนั้น

ฝ่ายสัตว์ป่าและบรรดานกทั้งหลายแม้จะไม่ถูกกัน แต่พอเห็นพฤติกรรมของค้างคาว พวกมันก็เห็นตรงกันว่าสัตว์เช่นนี้ไม่ควรอยู่ร่วมป่าด้วย จึงช่วยกันรุมจิกตีค้างคาวขับไล่ออกไปเสียจากป่า ทำให้ค้างคาวต้องหลบซ่อนตัวอยู่ในถ้ำอันมืดมิดอยู่จนทุกวันนี้

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

อย่าทำตัวเป็นประเภทนกสองหัว จะไม่มีใครคบค้าสมาคม

แหล่งที่มา  หนังสือ นิทานอีสป เล่ม 2

โดย อักษรา ฟอร์ คิดส์

เครดิตภาพ  https://www.pinterest.com/pin/261349584604446175/

ราชสีห์ หมี และหมาป่า

ณ ใจกลางป่าแห่งหนึ่ง ราชสีห์และหมีคบหากันเป็นเพื่อนสนิท วันหนึ่งพวกมันออกเดินไปในป่าด้วยกันและพบซากของแพะนอนตายอยู่พร้อมกัน ต่างก็ตกลงกันไม่ได้ว่าซากแพะควรจะเป็นของใคร ทั้งสองตัวโต้เถียงกันไปมาจนกลายเป็นการต่อสู้ ในที่สุดต่างฝ่ายต่างก็ได้รับบาดเจ็บ นอนหมดแรงกองอยู่กับพื้นไม่ไกลจากซากแพะตัวนั้นนัก

หมาป่าตัวหนึ่งซึ่งเฝ้าดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างเงียบๆ มาโดยตลอด จึงถือโอกาสขณะที่ราชสีห์และหมีเผลอ ตรงเข้าคาบซากแพะวิ่งหนีไปทันที ราชสีห์และหมีไม่มีแรงที่จะไล่ตามไปเอาคืน จึงได้แต่มองตามไปด้วยความเสียดาย

ในที่สุด ทั้งสองตัวก็คิดได้ว่า

“ถ้าเราทั้งสองยอมตกลงแบ่งกันโดยดีเสียแต่แรก คงไม่มีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้น”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

 มิตรต่อมิตรทะเลาะกัน คนสุขสันต์คือศัตรู

แหล่งที่มา  หนังสือ นิทานอีสป เล่ม 2

โดย  อักษรา ฟอร์ คิดส์

เครดิตภาพ  https://www.pinterest.com/pin/292100725808535918/

ลิงกับสุนัขจิ้งจอก

มีลิงหางด้วนตัวหนึ่งเห็นสุนัขจิ้งจอกมีหางเป็นพวงสวยก็นึกอยากจะมีหางสวยเช่นนั้นบ้าง

มันจึงพูดกับสุนัขจิ้งจอกว่า

“ท่านมีขนหางสวยงามมาก ข้าอยากมีหางสวยเช่นท่านบ้าง ท่านจะมีวิธีแนะนำอะไรข้าบ้างไหม”

สุนัขจิ้งจอกได้ยินลิงหางด้วนพูดเช่นนั้น ก็นึกขำในความไม่เจียมตัวของลิง มันจึงแกล้งบอกว่า

“ไม่ยากหรอก เพียงแต่ท่านให้เพื่อนๆ ลิงของท่านช่วยกันดึงหางให้ท่านทุกวัน ไม่นานหางของท่านก็ยาวเองแหละ”

ลิงหางด้วนผู้โง่เขลาได้ยินก็ดีใจ มันรีบระดมเพื่อนๆ ลิงจำนวนมากให้มาช่วยกันดึงพร้อมกับบอกว่า

“ดึงให้เต็มแรงเลยนะ พรรคพวก”

บรรดาเพื่อนลิงก็พากันดึงหางที่มีอยู่เพียงน้อยนิดของลิงโง่สุดแรงเกิด ทำให้หางของลิงผู้ไม่เจียมตัวขาดออกทันที สร้างความเจ็บปวดให้มันอย่างแสนสาหัส

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

จงพอใจในสิ่งที่ตนมี เป็นคนโชคดีที่สุดในโลก

แหล่งที่มา  หนังสือ นิทานอีสป  เล่ม 2

โดย อักษรา ฟอร์ คิดส์

เครดิตภาพ  https://www.pinterest.ca/pin/464433780300184874/

ฝูงผึ้งกับไหน้ำผึ้ง

ณ บริเวณกองขยะท้ายหมู่บ้าน มีผึ้งฝูงหนึ่งกำลังบินออกหาอาหารตามปกติ พอบินผ่านกองขยะ พวกมันก็เหลือบเห็นน้ำผึ้งที่ไหลออกมาจากไหนองอยู่กับพื้นดินส่งกลิ่นหอม พวกมันจึงพากันบินกรูไปที่น้ำผึ้งกองนั้นโดยไม่ฟังเสียงห้ามของผึ้งชราตัวหนึ่งซึ่งรู้ถึงอันตรายที่จะเกิดขึ้นกับขาและปีกที่จะติดหนึบอยู่กับความเหนียวของน้ำผึ้งได้ถ้าไม่ระวัง พวกมันต่างแย่งชิงกันเพื่อให้เข้าใกล้น้ำผึ้งกองนั้นให้มากที่สุด จนทั้งขาและปีกคลุกเคล้ากับน้ำผึ้งจนทั่วตัว

พอกินอิ่ม เตรียมตัวจะบินกลับรัง พวกมันก็พบว่าขาและปีกของพวกมันติดหนึบอยู่กับน้ำผึ้งจนไม่อาจยกตัวขึ้นมาได้ ในที่สุดผึ้งฝูงนั้นก็ต้องนอนจมอยู่กับน้ำผึ้งกองนั้นรอวันตายอย่างน่าเวทนา

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

ความประมาทเป็นหนทางแห่งความตาย

แหล่งที่มา  หนังสือ “นิทานอีสป” เล่ม 1

โดย อักษรา ฟอร์ คิดส์

เครดิตภาพ  https://www.pinterest.com/pin/814659020068909632/