สุนัขในรางหญ้า

นานมาแล้ว มีชาวไร่คนหนึ่งอาศัยอยู่ในไร่แห่งหนึ่งในชนบท ชาวไร่ผู้นี้เลี้ยงสุนัขเอาไว้ตัวหนึ่งเพื่อให้คอยเฝ้าไร่ สุนัขตัวนี้ดุ และไม่เกรงกลัวใครเลย

บ่ายวันหนึ่งสุนัขเดินผ่านคอกวัว เห็นมีหญ้าแห้งอยู่เต็มราง หญ้าแห้งเหล่านั้นถูกเตรียมไว้เพื่อเป็นอาหารเย็นสำหรับวัว กลิ่นหอมหวานของหญ้าแห้งชวนให้สุนัขหยุดแวะพักนอนในรางหญ้านั้น

เมื่อวัวถูกต้อนให้กลับเข้าคอกในตอนเย็น ก็พากันไปที่รางหญ้าแห้งนั้น ด้วยความหิว วัวต่างตรงเข้าไปกินหญ้าแห้งอย่างเอร็ดอร่อย

แต่แล้ววัวตัวหนึ่งก็ส่งเสียงร้องดังขึ้น พร้อมกับสะบัดหัวไปมาด้วยความเจ็บปวด มันถูกเจ้าสุนัขที่นอนอยู่ในรางหญ้านั้นงับเข้าให้ที่ปลายจมูกนั่นเอง 

  

ไม่เพียงเท่านั้น เจ้าสุนัขยังแยกเขี้ยวขู่ไม่ให้วัวเข้ามาใกล้รางหญ้าที่มันยืนอยู่  วัวตัวอื่นๆ ต้องพากันถอยห่างออกจากหญ้าแห้งนั้น ทั้งๆ ที่พวกมันรู้สึกหิวมาก

ส่วนเจ้าสุนัขก็วิ่งไปมาพร้อมกับคอยเห่าไล่ไม่ให้วัวตัวไหนๆ มากินหญ้าแห้งได้

“ดูเอาเถิด! พวกเราถูกเจ้าสุนัขกีดกันไม่ให้กินหญ้า ทั้งๆ ที่หญ้านั้นก็ไม่ใช่อาหารของมันเลย” วัวตัวหนึ่งเปรยขึ้น

และนี่คือที่มาของคำเปรียบเปรยสำหรับคนที่ไม่ยอมให้ผู้อื่นได้ใช้ประโยชน์จากสิ่งของที่คนๆ นั้นเองก็ใช้ประโยชน์ไม่ได้ว่า “สุนัขในรางหญ้า”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

คนที่ทำตนเป็น “สุนัขในรางหญ้า” ย่อมไม่เป็นที่ปรารถนาของใครๆ

แหล่งที่มา  http://www.kroobannok.com/blog/24209

ภาพประกอบจากอินเตอร์เน็ต