ปี่ของหมาป่าจอมเขลา

ลูกแกะตัวหนึ่งพลัดหลงฝูงออกมาถึงชายป่า เพราะมัวแต่เพลิดเพลินกับการเล็มหญ้าจนลืมระวังตัว

หมาป่าผู้หิวโหยตัวหนึ่งเดินออกมาจากป่าลึก เพื่อจะไปยังทุ่งกว้างที่มีฝูงแกะจำนวนมากหากินอยู่

ระหว่างทางพบกับลูกแกะหลงทางเข้า หมาป่าจึงดีใจยิ่งนัก เพราะว่ามันไม่ต้องเสี่ยงเดินทางไปหาฝูงแกะที่มีหมาเลี้ยงแกะและเจ้าของแกะที่คอยระวังแจ

“ช่างดีจริง มีเนื้อเดินเข้ามาถึงปากโดยไม่ต้องเสียเหงื่อ” มันจ้องลูกแกะซึ่งยังคงเล็มหญ้าอยู่อย่างไม่รู้ตัว

เจ้าหมาป่าเห็นดังนั้นมันจึงรีบตรงเข้าไปยัง ลูกแกะตัวดังกล่าว เพื่อหมายขย้ำกินให้สมอยาก  เมื่อหมาป่าเข้ามาใกล้ ลูกแกะก็เห็นเข้า และพยายามจะหนี แต่หมาป่าก็ไล่ต้อนจนจนมุม

ขณะที่หมาป่าจะจับลูกแกะกินเป็นอาหาร ลูกแกะน้อยเกิดความคิดอย่างหนึ่งขึ้นมา

ลูกแกะจึงร้องวิงวอนต่อหมาป่า “พี่หมาป่าจ๋า หนูรู้ดีว่าหนูกำลังจะตาย พี่พอจะใจดีทำสิ่งหนึ่งให้หนูก่อนตายได้ไหมจ๊ะ”

หมาป่าจึงเอ๋ยถาม “แล้วสิ่งสุดท้ายที่เจ้าปรารถนาคืออะไรหล่ะ” ลูกแกะตอบว่า “ก่อนหนูตาย หนูอยากให้พี่หมาป่าเป่าปี่ให้หนูฟัง” หมาป่าตกลงตามข้อร้องขอและเป่าปี่ให้ลูกแกะฟัง

เมื่อหมาป่าหยุดเป่าปี่ ลูกแกะเอ๋ยขึ้นว่า “โอ้ว! เพลงอะไรกันนี้ช่างไพเราะจับใจเสียจริง ! พี่ช่วยเป่าให้ดังขึ้นอีกหน่อยน่ะจ๊ะ พี่เป่าปี่ได้ไพเราะกว่าคนเลี้ยงแกะที่เลี้ยงฉันเสียอีก”

หมาป่าหลงไปกับคำสอพลอของลูกแกะ และเป่าปี่ดังขึ้น ในเวลานั้น คนเลี้ยงแกะและสุนัขเฝ้าแกะที่กำลังมองหาลูกแกะที่หายไปก็ได้ยินเสียงปี่ พวกเขาจึงวิ่งไปตามเสียงและเข้าจับหมาป่าตัวนั้น ลูกแกะรีบวิ่งไปหาฝูงของมันด้วยความความดีใจ

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

“ทุกอย่างย่อมมีทางออกหากมีสติ ความตั้งใจในการแก้ไข”

แหล่งที่มา   http://www.edufirstschool.com