ลาตัวหนึ่งถูกเจ้านายใช้ให้แบกตะกร้าใส่อาหารจำนวนมากไว้บนหลังของมันเพื่อไปส่งให้พ่อค้า
ตะกร้านั้นหนักมากจนหลังของมันเจ็บไปหมด เมื่อลาตัวนั้นเดินมาถึงดงดอกไม้หนาม
ด้วยความเหนื่อยและความหิว ลาจึงก้มลงกินดอกไม้หนามนั้นแม้หนามของดอกไม้จะทิ่มลำคอของมันเพียงใด
เมื่อกินอิ่มแล้ว
มันจึงรำพึงกับตัวเองว่า
“ดูเอาเถิด
แม้เราจะบรรทุกอาหารชั้นดีมามากมาย
แต่อาหารเหล่านั้นก็ไม่ได้ให้ประโยชน์อะไรแก่เราเลย นอกจากสร้างความหนักและความเหนื่อยให้เรา
สู้ดอกไม้หนามก็ไม่ได้ แม้จะมีรูปร่างอัปลักษณ์น่าเกลียด ทั้งรสก็ขมและทำให้คันคอ
แต่มันก็ช่วยให้เราหายหิวได้มากกว่าอาหารรสเลิศบนหลังของเราเสียอีก”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
สิ่งใดก็ตามแม้จะดูไร้ค่า
แต่ก็มีราคาเมื่อมีคนเห็นประโยชน์
แหล่งที่มา อักษรา ฟอร์ คิดส์ เล่ม 1
No comments:
Post a Comment