นานมาแล้ว มีกระต่ายป่าฝูงหนึ่ง
นัดชุมนุมกันที่ชายป่าเพื่อปรึกษากันหาวิธีที่จะช่วยให้พวกมันพ้นไปเสียจากความกลัวและภัยที่เกิดจากมนุษย์และบรรดาสัตว์ป่าที่ตามล่าพวกมันเป็นอาหาร
พวกมันคิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก
จนกระต่ายป่าตัวหนึ่งพูดขึ้นมาว่า
“ความตายเท่านั้นที่จะพาพวกเราพ้นไปเสียจากความกลัวและศัตรูของเราได้”
กระต่ายที่สิ้นหวังทุกตัวเห็นด้วย
จึงชวนกันไปที่บึงเพื่อกระโดดน้ำตาย เสียงเดินของพวกมันทำให้กบฝูงหนึ่งซึ่งอาศัยอยู่แถวนั้นพากันกระโจนหนีด้วยความตกใจสุดขีดจนถึงเหยียบกันตาย
กระต่ายชราตัวหนึ่งเห็นดังนั้น
จึงพูดขึ้นว่า
“พวกเราอย่าเพิ่งสิ้นหวัง
ยังมีสัตว์อื่นที่กลัวยิ่งกว่าเรา
เพียงแค่ได้ยินเสียงเท่านั้นก็กลัวลนลานถึงกับเหยียบกันตาย
พวกเรามาอดทนกันต่อไปเถิด ไม่ตายเราคงหาวิธีแก้ไขได้”
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
จงเปรียบเทียบทุกข์ของเรากับเขา
ทุกข์เราจะบรรเทาไปเอง
แหล่งที่มา อักษรา ฟอร์ คิดส์ เล่ม 1
