กบอวดเก่งกับนกกระสาขายาว

ณ ป่าแห่งหนึ่ง มีกบอยู่ตัวหนึ่งชอบพูดจาโอ้อวด อวดเก่งกับใครๆ เค้าไปทั่วทั้งป่า ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยจนกระทั่งสัตว์ตัวใหญ่อย่างสิงโตเจ้าป่าก็ได้ปะทะคารมกับเจ้ากบอวดเก่งมาหมดแล้ว 

อยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่เจ้ากบอวดเก่งกำลังเล่นน้ำกับเพื่อนๆ อยู่ในสระน้ำแห่งหนึ่งอย่างเพลิดเพลิน สายตาก็เหลือบไปเห็นเจ้านกกระสาขายาวต่างถิ่นกำลังบินลงมาที่สระแห่งนั้นเพื่อที่จะหาปลามาเป็นอาหารสำหรับมื้อเย็นของมัน

เจ้านกกระสาขายาวก้มๆ เงยๆ หาปลาอยู่เป็นเวลานาน แต่ก็หาปลาไม่ได้เลยสักตัวเดียว เจ้ากบอวดเก่งซึ่งเฝ้ามองอยู่ตั้งแต่แรกเมื่อเห็นดังนั้นก็ตรงรี่เข้าไปหาเจ้านกกระสาขายาวด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องทันทีและพูดขึ้นว่า

“เจ้านกเอ๊ย เจ้าขายาวเสียเปล่าแต่ทำไมไม่มีปัญญาจับปลามากินนะ สู้ข้าก็ไม่ได้ ขาก็สั้น ตัวก็เล็ก แต่หาอาหารกินสบายๆ อิ่มท้องได้ทั้งวันเลย”

เมื่อนกกระสาได้ฟังดังนั้น ก็รู้สึกเคืองอยู่ในใจ แต่แกล้งพูดออกไปว่า

“เก่งจริงนะเจ้ากบ ไหนลองกระโดดขึ้นมาหน่อยสิ ข้าอยากดูหน้าเจ้าใกล้ๆ”

เจ้ากบอวดเก่งได้ฟังคำชมดังนั้น ก็ยิ่งเกิดความกระหยิ่มยิ้มย่อง จึงรีบกระโดดขึ้นไปหานกกระสาขายาวจนสุดแรง ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็กระโดดได้สูงถึงหน้านกกระสาขายาว

พอนกกระสาขายาวเห็นหน้าเจ้ากบอวดเก่งก็หัวเราะชอบใจและพูดขึ้นว่า

“อืม .... เจ้าเก่งจริงๆ ด้วยสิ”

ว่าแล้วนกกระสาขายาวก็ตรงเข้าไปใช้ปากงับตัวเจ้ากบอวดเก่งทันที ไม่ทันให้เจ้ากบอวดเก่งได้ตั้งตัว บรรดาเพื่อนๆ ของเจ้ากบอวดเก่งเห็นดังนั้น ก็ต่างพากันกระโดดหนีกันจ้าละหวั่น และแล้วเจ้ากบอวดเก่งก็กลายเป็นอาหารอันโอชะของนกกระสาขายาวในทันใด 

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

ความอวดเก่ง ย่อมนำมาซึ่งภัยอันตรายมาถึงตัว