ณ
ป่าแห่งหนึ่ง มีกบอยู่ตัวหนึ่งชอบพูดจาโอ้อวด อวดเก่งกับใครๆ เค้าไปทั่วทั้งป่า
ไม่ว่าจะเป็นสัตว์ตัวเล็กตัวน้อยจนกระทั่งสัตว์ตัวใหญ่อย่างสิงโตเจ้าป่าก็ได้ปะทะคารมกับเจ้ากบอวดเก่งมาหมดแล้ว
อยู่มาวันหนึ่ง
ขณะที่เจ้ากบอวดเก่งกำลังเล่นน้ำกับเพื่อนๆ อยู่ในสระน้ำแห่งหนึ่งอย่างเพลิดเพลิน
สายตาก็เหลือบไปเห็นเจ้านกกระสาขายาวต่างถิ่นกำลังบินลงมาที่สระแห่งนั้นเพื่อที่จะหาปลามาเป็นอาหารสำหรับมื้อเย็นของมัน
เจ้านกกระสาขายาวก้มๆ
เงยๆ หาปลาอยู่เป็นเวลานาน แต่ก็หาปลาไม่ได้เลยสักตัวเดียว
เจ้ากบอวดเก่งซึ่งเฝ้ามองอยู่ตั้งแต่แรกเมื่อเห็นดังนั้นก็ตรงรี่เข้าไปหาเจ้านกกระสาขายาวด้วยความกระหยิ่มยิ้มย่องทันทีและพูดขึ้นว่า
“เจ้านกเอ๊ย เจ้าขายาวเสียเปล่าแต่ทำไมไม่มีปัญญาจับปลามากินนะ สู้ข้าก็ไม่ได้ ขาก็สั้น ตัวก็เล็ก แต่หาอาหารกินสบายๆ อิ่มท้องได้ทั้งวันเลย”
เมื่อนกกระสาได้ฟังดังนั้น
ก็รู้สึกเคืองอยู่ในใจ แต่แกล้งพูดออกไปว่า
“เก่งจริงนะเจ้ากบ ไหนลองกระโดดขึ้นมาหน่อยสิ ข้าอยากดูหน้าเจ้าใกล้ๆ”
เจ้ากบอวดเก่งได้ฟังคำชมดังนั้น
ก็ยิ่งเกิดความกระหยิ่มยิ้มย่อง จึงรีบกระโดดขึ้นไปหานกกระสาขายาวจนสุดแรง
ใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีก็กระโดดได้สูงถึงหน้านกกระสาขายาว
พอนกกระสาขายาวเห็นหน้าเจ้ากบอวดเก่งก็หัวเราะชอบใจและพูดขึ้นว่า
“อืม .... เจ้าเก่งจริงๆ ด้วยสิ”
ว่าแล้วนกกระสาขายาวก็ตรงเข้าไปใช้ปากงับตัวเจ้ากบอวดเก่งทันที
ไม่ทันให้เจ้ากบอวดเก่งได้ตั้งตัว บรรดาเพื่อนๆ ของเจ้ากบอวดเก่งเห็นดังนั้น ก็ต่างพากันกระโดดหนีกันจ้าละหวั่น และแล้วเจ้ากบอวดเก่งก็กลายเป็นอาหารอันโอชะของนกกระสาขายาวในทันใด
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
ความอวดเก่ง
ย่อมนำมาซึ่งภัยอันตรายมาถึงตัว
